Repetities grote 5 en Zwitserland: opnieuw veel grote rekwisieten
Op donderdag 8 mei mochten de rechtstreeks voor de finale geplaatste landen voor het eerst repeteren https://www.eur
![]()
ovisionartists.nl/images/2025vere.jpgop het Songfestivalpodium. Net als bij de eerdere repetities hadden deze een besloten karakter, maar was er wel een liveblog van de songfestivalorganisatie waarin de acts werden beschreven. Sommige landen leverden zelf een eigen beschrijving aan. Deze liveblog is
hier te vinden
Het optreden van Abor en Tynna uit Duitsland begint met Abor die bij het klassieke intro van' Baller' op een witte elektrische cello speelt terwijl hij voor een groot gordijn staat. Als het gordijn even later valt blijkt daarachter zijn zus Tynna te staan bovenop een boombox-stereo van 3 meter hoog. Nadat ze het 1e couplet heeft gezongen komt ze naar beneden en voegt ze zich bij de 4 freestylende dansers die haar beschijnen met zaklampen. Tynna draagt zwarte hotpants in wat de bloggers militaire stijl noemen en verder kniehoge legerlaarzen, een zwarte croptop en ellebooglange geplooide leren handschoenen. De belichting en graphics laten veel pulserende witte en blauwe flitsers zien naast het woord BALLER in grote witte letters op de zwarte, knipperende led-muur. Tynna's zang in het refrein wordt voorzien van een grote echo. Bij het laatste couplet en refrein danst Tynna op de loopbrug, terwijl Abor zijn cello bovenop de boombox bespeelt. Aan het eind explodeert de boombox en volgt er vuurwerk.
Bij de uitvoering van het lied van Frankrijk valt veel zand op de grond. Uit de beschrijving die de Franse delegatie zelf heeft aangeleverd valt op te maken dat dit symbool staat voor het verstrijken van de tijd gedurende het leven van de moeder en dochter in het Franse lied:
"Op het podium valt het zand – korreltje voor korreltje, alsof de tijd door een zandloper glijdt. Het is meer dan een voorstelling. Het herinnert ons eraan: de tijd gaat snel en elk moment telt.Maman gaat over liefde, verlies en de kracht om vooruit te gaan. De zandloper wordt een symbool van het leven zelf – de cyclus, de urgentie, de schoonheid van het nu. Door de pijn heen geeft Louane één duidelijke boodschap: wat we ook tegenkomen, we kunnen altijd opstaan. En terwijl het zand blijft vallen, moeten we leven – ten volle." Louane zingt het nummer 'Maman' op blote voeten in een lange, zwarte kanten jurk, terwijl het zand in een onafgebroken stroom van het dak boven haar naar beneden regent. De vloer is ook al met zand bedekt. Op een gegeven moment knielt ze neer en maakt ze een opening in het zand en dan blijkt zich daar een spiegel te bevinden. Ze ziet nu zichzelf als de moeder waarover ze zingt.
Ook de Britse delegatie heeft zelf een beschrijving van het optreden van Remember Monday als ze namens het Verenigd Koninkrijk ‘What the hell just happened’ zingen: “Het is de ochtend na de vorige avond. We onthullen Remember Monday in een boudoir in Regency-stijl, een reflectie op de gebeurtenissen van de vorige avond. Terwijl het eerste refrein begint, trekken we ons terug en met een vlaag van beweging lopen de meisjes over de catwalk, wat ons terugvoert naar de chaos van de vorige avond. Op het hoofdpodium staat een gigantische kroonluchter die op de aarde is neergestort. De kroonluchter is een opvallende herinnering aan de chaotische capriolen van de vorige avond. De energie bouwt zich vervolgens op voordat het podium in duisternis verdwijnt – de chaos achterlatend, keren de lichten terug en verschijnen de meisjes weer in de veiligheid van het boudoir voor een laatste zoet moment.”
De kroonluchter wordt door de blogschrijvers op 2½ tot 3 meter hoog geschat en bevat kaarsen aan de buitenkant. Hij staat in het midden van het podium, is aan één kant in elkaar gezakt, en licht op in verschillende kleuren. De dames van het trio Remember Monday dragen kleurige feestjurken. Kennelijk van het feest van de vorige avond die in de tekst beschreven wordt.
De Creative Director van de delegatie uit Zwitserland heeft een gedetailleerde beschrijving van het lied gegeven: “De Zwitserse Zoë Më presenteert 'Voyage' als een 3 minuten durend, ononderbroken moment van filmische intimiteit. De performance ontvouwt zich in 1 doorlopende, handmatige opname, zonder knipsels, zonder dansers, zonder choreografie, zonder decorstukken, zonder rekwisieten, zonder LED-schermcontent en zonder vuurwerk. De focus ligt volledig op Zoë's aanwezigheid, die zich ontvouwt in een stille, geconcentreerde wereld gebouwd op emotionele details.
Het beeld is zacht en expressief, gefilmd met een full-frame filmcamera met exact dezelfde Zeiss Super Speed-lenzen uit de jaren 70 die werden gebruikt voor films als 'Taxi Driver' en 'Raging Bull'. Deze lenzen creëren bloeiende highlights, delicate flares en een geringe scherptediepte die Zoë subtiel isoleert in het beeld. Ze begint zittend, omringd door oneindig zwart en sculpturale belichting die de performance de sfeer geeft van een schilderij van Caravaggio.
Ze draagt een off-shoulder zwarte zijden jurk van Rowanne Studio, bedrukt met abstracte bloemen in diep rood, paars en blauw. De camera beweegt dicht om haar heen en legt ononderbroken' de verschuivingen tussen verbinding en introspectie vast. Volledig handmatig bediend, heeft de camera een natuurlijke, ademende kwaliteit die in realtime reageert op Zoë's energie en aanwezigheid. Het resultaat is een continue stroom van stille, gedetailleerde observaties. Intiem, direct en ongefilterd.
Bij de brug breekt de atmosfeer. Rook, wind en felle, overbelichte flitsen onderbreken de stilte. Maar de camera schakelt nooit over. Hij kantelt, cirkelt en reageert op de breuk met een visceraal gevoel van beweging, en blijft gedurende de hele scène nauw verbonden met Zoë. Naarmate de intensiteit afneemt, komt het publiek langzaam in beeld, hun telefoonlampjes gloeien als sterren rond Zoë, voordat alles weer oplost in het oneindige zwart waar het begon.
Voyage is een voorstelling gebouwd op ingetogenheid en filmische precisie. Het gebruikt de schaal van het Eurovisiesongfestival op een andere manier en vestigt alle aandacht op Zoë en de emotie die ze in elk beeld meedraagt. Niets leidt af. Niets onderbreekt. Slechts één stem, één aanwezigheid en een moment dat diep persoonlijk aanvoelt."
De enscenering van 'Volevo essere un duro' ("Ik wil een stoere vent zijn") van Italië lijkt op die van het Sanremo festival. Het nummer begint met Lucio Corsi aan een lange piano, gekleed in een bolero. Hij draagt zijn kenmerkende witte make-up. Hij speelt hier het eerste deel van het nummer, begeleid door gitarist en co-auteur Tommaso Ottomano, Nieuw zijn de 2 twee retro-luidsprekers achter op het podium. De ene is zo’n 4 meter hoog en breed, de 2e is wat kleiner. Televisiekijkers, zo wordt nog gemeld, krijgen het optreden door een speciaal filter te zien waardoor het een jaren 70-sfeer krijgt. Ook krijgen de televisiekijkers een Engelse ondertiteling te zien. Voor het laatste refrein is een mondharmonica-solo van Lucio te zien en te horen. De blogschrijvers hebben het over het “zeldzame verschijnen van een live-instrument op het Eurovisiepodium” Vroeger werd alle muziek live gespeeld, tegenwoordig staat normaal gesproken alle muziek verplicht op band is en is alleen de zang live.
In de wijze waarop de inzending van Spanje wordt uitgevoerd zien de bloggers een "duidelijk verhaal dat het nummer opsplitst in drie afzonderlijke acts, elk vol energie en emotie en elk met zijn eigen kleuren en graphics." Paars is de centrale kleur in de eerste act, rood n de tweede, en in het derde zien we veel wit dat overgaat in een bergachtige achtergrond. In de openingsscène zien we Melody in de schaduw tegen een witte achtergrond. Zangeres Melody draagt een zwart lijfje met korset en puntige details op de schouders en heupen – het doet de blogschrijvers denken aan een zwarte orchidee. Ze heeft 5 dansers meegenomen. Welke van hen zich op het podium bevinden en welke routines ze uitvoeren verschilt in elk van de 3 door de bloggers onderscheiden acts.
